Gepardy zawdzięczają swoje sukcesy w polowaniu unikatowej budowie ucha wewnętrznego.
Gdy obserwuje się bieg geparda odtworzony w zwolnionym tempie, doskonale widać wszystkie wyczyny ruchowe kota. Jego łapy, grzbiet i mięśnie poruszają się w niesamowicie skoordynowany sposób. Głowa nie porusza się jednak niemal wcale. Ucho wewnętrzne pozwala gepardowi zachować stabilność wzrokową i posturalną podczas biegu i chwytania ofiary z prędkością sięgającą nawet 104 km/h. Dotąd nikt nie badał tej specjalizacji – podkreśla dr Camille Grohé, która prowadziła studium, pracując w Oddziale Paleontologii Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej.
Naukowcy wykorzystali tomografię komputerową w wysokiej rozdzielczości, by zeskanować czaszki 21 okazów, w tym 7 czaszek współczesnych gepardów (Acinonyx jubatus), czaszkę Acinonyx pardinensis, wymarłego gatunku ssaka należącego do rodzaju gepard (żył on w plejstocenie 2,6 mln-126 tys. lat temu), pozostałości również kopalnego Proailurus lemanensis, a także paru innych gatunków kotowatych. Dzięki uzyskanym danym autorzy publikacji z pisma Scientific Reports stworzyli modele 3D, które pokazywały zarówno kształt, jak i wymiary ucha wewnętrznego.
Okazało się, że ucho wewnętrzne współczesnych gepardów różniło się znacznie od ucha wewnętrznego współczesnych kotowatych: ogólna objętość układu przedsionkowego była większa, a kanały półkoliste przedni i tylny dłuższe.
Unikatowa anatomia ucha wewnętrznego odzwierciedla zwiększoną wrażliwość i szybsze reakcje na ruchy głowy, wyjaśniając niesamowitą zdolność gepardów do zachowania stabilności wzrokowej i utrzymywania fiksacji spojrzenia na ofierze nawet podczas bardzo dużych prędkości – opowiada John Flynn.
Cech tych próżno szukać u A. pardinensis, co wskazuje na niedawną ewolucję unikatowego ucha wewnętrznego współczesnych gepardów.
Wykorzystując najnowocześniejszy sprzęt do zajrzenia w głąb czaszek współczesnych i wymarłych kotowatych, zauważyliśmy, że w linii gepardów nastąpiło oddzielenie lokomotorycznych i czuciowych przystosowań do polowania z dużą prędkością.
Współzawodnictwo z innymi drapieżnikami, w szczególności z dużymi przedstawicielami rodzaju Panthera czy tygrysami szablozębnymi, zapewne zmusiło gepardy do ewolucji w kierunku polowań z dużą prędkością.
Przodkowie dzisiejszych gepardów [najpierw] wytworzyli smuklejsze ciała, które pozwoliły im prędzej biegać, a później ucha wewnętrzne ultrawrażliwe na ruchy głowy. W ten sposób można było trzymać głowę nieruchomo i biegać jeszcze szybciej – podsumowuje Grohé.
DARPA pewnie uzyje tych nowych rewelacji do budowy nowego, szybszego robomuła wsparcia drużyny pola walki bo ostatni projekt był tak nieporadny że został chyba zarzucony…
DARPA ma jeden zasadniczy problem – ilość energii w danym „stworze”.
Akumulatory Li-Ion mają zbyt mało energii, a silnik spalinowy z generatorem i benzyną jest zbyt ciężki i duży.
Ruszą mocno do przodu podobnie jak przemysł motoryzacyjny z samochodami elektrycznymi, jak tylko zostanie stworzone ogniwo magazynujące dużo więcej energii.
Może wcześniej pokuszą się o zastosowanie ogniw wodorowych, ale to jest już niebezpieczna zabawa.