Gepardy zawdzięczają swoje sukcesy w polowaniu unikatowej budowie ucha wewnętrznego.

Gdy obserwuje się bieg geparda odtworzony w zwolnionym tempie, doskonale widać wszystkie wyczyny ruchowe kota. Jego łapy, grzbiet i mięśnie poruszają się w niesamowicie skoordynowany sposób. Głowa nie porusza się jednak niemal wcale. Ucho wewnętrzne pozwala gepardowi zachować stabilność wzrokową i posturalną podczas biegu i chwytania ofiary z prędkością sięgającą nawet 104 km/h. Dotąd nikt nie badał tej specjalizacji – podkreśla dr Camille Grohé, która prowadziła studium, pracując w Oddziale Paleontologii Amerykańskiego Muzeum Historii Naturalnej.

Naukowcy wykorzystali tomografię komputerową w wysokiej rozdzielczości, by zeskanować czaszki 21 okazów, w tym 7 czaszek współczesnych gepardów (Acinonyx jubatus), czaszkę Acinonyx pardinensis, wymarłego gatunku ssaka należącego do rodzaju gepard (żył on w plejstocenie 2,6 mln-126 tys. lat temu), pozostałości również kopalnego Proailurus lemanensis, a także paru innych gatunków kotowatych. Dzięki uzyskanym danym autorzy publikacji z pisma Scientific Reports stworzyli modele 3D, które pokazywały zarówno kształt, jak i wymiary ucha wewnętrznego.

Okazało się, że ucho wewnętrzne współczesnych gepardów różniło się znacznie od ucha wewnętrznego współczesnych kotowatych: ogólna objętość układu przedsionkowego była większa, a kanały półkoliste przedni i tylny dłuższe.

Unikatowa anatomia ucha wewnętrznego odzwierciedla zwiększoną wrażliwość i szybsze reakcje na ruchy głowy, wyjaśniając niesamowitą zdolność gepardów do zachowania stabilności wzrokowej i utrzymywania fiksacji spojrzenia na ofierze nawet podczas bardzo dużych prędkości – opowiada John Flynn.

Cech tych próżno szukać u A. pardinensis, co wskazuje na niedawną ewolucję unikatowego ucha wewnętrznego współczesnych gepardów.

Wykorzystując najnowocześniejszy sprzęt do zajrzenia w głąb czaszek współczesnych i wymarłych kotowatych, zauważyliśmy, że w linii gepardów nastąpiło oddzielenie lokomotorycznych i czuciowych przystosowań do polowania z dużą prędkością.

Współzawodnictwo z innymi drapieżnikami, w szczególności z dużymi przedstawicielami rodzaju Panthera czy tygrysami szablozębnymi, zapewne zmusiło gepardy do ewolucji w kierunku polowań z dużą prędkością.

Przodkowie dzisiejszych gepardów [najpierw] wytworzyli smuklejsze ciała, które pozwoliły im prędzej biegać, a później ucha wewnętrzne ultrawrażliwe na ruchy głowy. W ten sposób można było trzymać głowę nieruchomo i biegać jeszcze szybciej – podsumowuje Grohé.

^{Źródło: American Museum of Natural History, KopalniaWiedzy}